Op veel zolders en in archieven in heel Friesland liggen verhalen over de Tweede Wereldoorlog te verstoffen. Schrijver Jacob Stelwagen verzamelde ze in een boek.
Ried ,,Doe’t myn earste boek ‘Bommen op Saakstra’s brug’ útkaam, kamen der minsken by my mei noch mear ferhalen oer de oarloch. Dy ferhalen haw ik bondele en dy steanr no yn myn twadde boek ‘Ik hoorde het Jodinnetje snikken’”, vertelt Jacob Stelwagen. De Bitgumer, presentator bij Omrop Fryslân, is tevreden over het eindresultaat: ,,It is in moaie seleksje wurden fan mear as hûndert ferhalen út Fryslân. Ik kin my yntinke, dat soks ek wer reaksjes opropt. As dat der wer safolle binne, meitsje wy gewoan wer sa’n bondel.” Hier leest u een voorpublicatie van ‘Ik hoorde het Jodinnetje snikken’.
Griet Sinnema uit Ried werkt als tolk voor de Sonderführer in Franeker, een soort voedselcommissaris. Het plaatselijke verzet ziet in haar een groot gevaar en besluit haar te liquideren. De aanslag mislukt en dus kan Sinnema na de oorlog vertellen wat er precies gebeurt op 3 maart 1945. Een fragment uit haar verhaal.
“Mijn werk bestond hieruit, dat ik langs verschillende boeren met deze Sonderführer ging, omdat deze boeren hooi moesten inleveren. Bij deze gelegenheden vertolkte ik de gesprekken, die er gevoerd werden tussen die Duitser en de boer. Ik trad als tolk inderdaad op de voorgrond, maar ben mij van niets kwaads bewust. Ik was geen lid van enige partij. Ik was pro-Duits en als zodanig idealiste.
Tussen Boer en Dongjum gekomen zijnde nabij de Dongjumerbrug kwam een mij onbekend manspersoon, wiens leeftijd ongeveer 25 jaar was, mij achterop fietsen. Deze manspersoon maakte een onderdeel van een minuut een praatje met mij, over het weer, terwijl hij onmiddellijk daarna aan mij vroeg: “Is u juffrouw Sinnema?” waarop ik bevestigend antwoordde.
Op hetzelfde moment voelde ik dat er een schot in mijn nek werd gegeven. Ik raakte van mijn fiets af en bleef op mijn benen staan, als reactie hierop begon ik hard te schreeuwen. Deze zelfde persoon, die mij het nekschot had gegeven, kwam voor mij staan en zei tegen mij: “Nu is het uw beurt juffrouw Sinnema.” Dit werd in de Friese taal tot mij gezegd. Ik draaide mij op hetzelfde moment met mijn fiets om en wilde bij deze persoon weg.
Toen ik mij omdraaide zag ik op een afstand van ongeveer acht meter een tweede jongeman staan, die een revolver of een pistool in zijn hand had. Ik wilde echter een bij die weg gelegen zandpad ingaan. Die tweede jongen kwam echter naar mij toe, ging vlak voor mij staan, richtte het pistool op mijn slaap en schoot. Vervolgens schoot hij een keer door mijn linkerborst, toen nog een keer door mijn linkeronderarm. Ik kreeg vervolgens nog een schampschot nabij mijn achterhoofd en toen viel ik op de grond neer.
Ik heb tijdens het schieten geen afwerende beweging gemaakt, omdat ik er voor mijzelf van overtuigd was dat het toch met mij afgelopen zou zijn. Toen ik op de grond viel, hoorde ik één van de personen zeggen: “Laat liggen.” Ik was op het moment dat ik viel nog bij bewustzijn. Ik ben, terwijl die twee jongemannen, die op mij hadden geschoten, wegfietsten, enige ogenblikken blijven liggen, daarna ben ik opgestaan, heb mijn fiets gepakt en ben naar de daar in de buurt wonende boer Lettinga gefietst.”
